WAAROM COLOMBIA ?

De burgeroorlog in Colombia, een moeilijk toegankelijk land met bergen en oerwouden, is ongelofelijk complex. Het woord “complejo – complex” wordt door iedereen in de mond genomen, variërend van de universiteitsprofessor tot de woordvoerders van ontwikkelingshulporganisaties en voorvechters van de mensenrechten.

Complex is nog zacht uitgedrukt voor een conflict dat zich al meer dan 50 jaar voortsleept, dat gefinancierd wordt uit de opbrengsten van drugssmokkel en dat een groot aantal elkaar bestrijdende partijen kent. Guerrillagroepen als de FARC, de EPL de ELN en de M-19 (respectievelijk: marxistisch, maoïstisch, guevaristisch en nationalistisch), maar ook inheemse strijdgroepen en guerrilla’s van Afrikaanse afstamming (waar niemand eerder van gehoord had) bestrijden elkaar om onduidelijke ideologische redenen. Extreem rechtse paramilitaire groepen hebben zich verenigd onder de vlag van de AUC (de Zelfverdedigingseenheden van Colombia), tegenwoordig omgedoopt tot de BACRIM (de overkoepelende naam voor allerlei criminele bendes). Soms gericht op het veroveren van land, dan weer gespecialiseerd in drugssmokkel, prostitutie en vooral ontvoeringen.

Hier in Colombia hebben ze het niet over een burgeroorlog, maar over een gewapend conflict. We dachten in een post-conflict land terecht te komen. Maar daar klopt niets van. Iedereen is het er over eens dat Colombia, hoewel de gewelddadigheden zijn afgenomen, een transitieland is. In 2016 mag er dan wel een vredesakkoord zijn ondertekend tussen de regering van Santos en de FARC (die sindsdien zijn omgevormd tot een politieke partij met dezelfde naam), maar dat betekent nog niet dat er in sommige gebieden geen confrontaties tussen het leger en de guerrilla’s van de ELN, andere paramilitaire groeperingen, de BACRIM en FARC-dissidenten meer zijn.